Hoe ben jij inkoopadviseur bij Procurance geworden?
Nou, per toeval eigenlijk.
Ik begon aan de studie Facility Management aan de Hogeschool Arnhem en Nijmegen, omdat ik eigenlijk niet precies wist hoe ik mijn carrière vorm wilde geven. Het facilitaire veld is ontzettend breed, dus ik wist dat ik daarna nog veel kanten op kon.
In het tweede leerjaar kregen we het vak inkoop. De docent, Rob Gacsbaranyi, vertelde ontzettend interessante, leuke en mooie casussen van zijn tijd als inkoper waardoor de lesstof tot leven kwam.
Dus een inspirerende docent met praktijkervaring was doorslaggevend?
Ja. En één verhaal in het bijzonder is mij altijd bijgebleven.
Zo vertelde Rob tijdens een college over een aanbesteding voor schoonmaakdienstverlening die hij bij een gemeente had afgerond. In de aanbesteding hadden ze social return uitgevraagd: mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt moesten een plek krijgen. Het gevolg was dat er een jonge dame met het syndroom van Down werd ingezet. Zoals Rob vertelde, was het tijdens haar werkdagen altijd feest in de kantoorruimtes. Weliswaar moesten de schoonmakers de dag er na ietsjes harder werken, maar dat maakte niemand uit.
Niet lang daarna werd Rob aangesproken door een man. Hij wilde Rob direct spreken over de schoonmaak. Rob was bang voor wat er zou komen en liep mee naar een overlegkamer. De man vertelde, zeer geëmotioneerd, gelijk zijn verhaal: zijn zoon had het syndroom van Down, maar zo zwaar dat hij niet kon participeren in de samenleving. Hij woonde in een gesloten inrichting. De man wilde Rob bedanken. Want hij vond het zo mooi dat hij nu op zijn werk een vrolijk, jonge dame tegen kwam met hetzelfde syndroom als zijn zoon: zij straalde zoveel werkplezier uit en had zo’n positieve invloed op de werksfeer had teweeggebracht. Dat vond hij bijzonder mooi.
Inkoop als trigger voor verandering
Na de anekdote vertelde Rob dat je als inkoper een belangrijke rol hebt om veranderingen in een organisatie in gang te zetten. Onze samenleving staat voor veel uitdagingen, groot en klein. We moeten allemaal daar een steentje aan bijdragen en als je iets wil veranderen, dan moet je bij het begin beginnen.
Via inkooptrajecten kun je daar een rol in spelen. Al is het maar door één persoon een kans te geven die anders niet aan het werk komt.
Dat was bij mij de trigger om me verder te gaan ontwikkelen in dit vakgebied.
Wat een mooi verhaal. En hoe heb je tijdens jouw studie je ontwikkeld binnen het inkoop vakgebied?
Aan de Hogeschool van Rotterdam ben ik de minor Inkoopmanagement gaan volgen. Onderdeel van die minor, was het bijwonen van NEVI-bijeenkomsten. Tijdens een bijeenkomst op de Nyenrode Business Universiteit kregen we presentaties van drie grote Nederlandse bedrijven: de HEMA, ASML, en KLM. Aan het einde van de presentaties werd er een “petje op-petje af” spel gedaan en de laatst overgebleven studenten moesten zichzelf ter plekke pitchen om een gooi te doen naar een stageplaats bij één van die drie bedrijven.
Ik mocht een pitch doen en de vertegenwoordiger van KLM gaf aan dat hij mijn pitch wel interessant vond. Toen we de zaal verlieten was ik me al aan het voorbereiden op het kennismakingsgesprek met die meneer van KLM.
Maar hoe ben je dan bij Procurance terecht gekomen?
Nou, toen ik de zaal uit liep, stond er ineens een man met een brede glimlach voor me die een visitekaartje aan mij gaf en vertelde dat hij mij graag wilde spreken. Dat was Bart Berkel. Op zijn uitnodiging ben ik in gegaan. Ik heb vervolgens, onder begeleiding van Procurance, bij BNNVARA onderzoek mogen doen naar inkoopvolwassenheid en inkoopsamenwerking. En omdat we over en weer mogelijkheden zagen voor een mooie gezamenlijke toekomst, werk ik sindsdien met veel plezier bij Procurance.
Wat vind jij zo leuk aan jouw vak?
Wat ik mooi en belangrijk vind, is dat ik de betrokken mensen bij een inkooptraject iets kan leren over ons vak.
Dat probeer ik zo te doen dat ze later niet alleen maar iets doen, omdat ik zei dat dat zo moet. Maar door het traject op zo’n manier te begeleiden dat zij zelf ervaren hoe het werkt. En op die manier kunnen zij, helemaal als ze nieuwsgierig zijn ingesteld, hun inkoopkennis (een beetje) uitbreiden.
En wat levert dat op?
Wanneer mensen op deze manier betrokken zijn geweest en hun inkoopkennis hebben vergroot, merk ik bij volgende trajecten dat er minder gedoe is. Mensen weten sneller wat de wederzijdse verwachtingen zijn en wat er vanuit hun rol verwacht wordt in een inkooptraject.
En wat nog meer?
Het uiteindelijke resultaat van inkooptrajecten vind ik vaak bijzonder. Want een aanbestedingsproces is in de basis standaard en door het dienstverlenende karakter van mijn werk is mijn hulp niet of nauwelijks écht “tastbaar” tijdens het proces. Maar als ik dan aan het einde van een inkooptraject eindelijk de ondertekende overeenkomst heb, met een mooie en leuk foto van het tekenmoment en wanneer na verloop van tijd de (eind)resultaten van de aanbesteding zichtbaar worden en betrokkenen blij zijn, dan geeft mij dat elke keer weer een gezonde dosis voldoening.
Maar is iedere aanbesteding dan hetzelfde?
Nee, in de basis is een aanbesteding standaard opgebouwd, maar ieder traject is uniek. Niet alleen omdat ik elke keer weer met anderen samenwerk, maar ook omdat ik de ene keer meemaak dat een gebouw gerestaureerd wordt of zie dat een landschap opnieuw is vormgegeven of in cliënttevredenheidsonderzoeken lees dat de kwaliteit van de dienstverlening in het sociaal domein is verbeterd. Dat maakt mijn werk zo leuk.